– Rano zawsze budził mnie służący, dostawałem szklankę soku pomarańczowego i wychodziłem z domu prosto na plażę – wspominał swoje dzieciństwo Freddie Mercury. Naprawdę nazywał się Farrokh Bulsara, urodził się w 1946 roku w Stone Town, starej dzielnicy Zanzibar City, stolicy afrykańskiej wyspy o tej samej nazwie. Jego rodzice byli zaratusztrianami, potomkami perskiej grupy religijnej, która wieki temu opuściła swoją ojczyznę, osiedliła się w Indiach, a stamtąd rozjechała po całym Imperium Brytyjskim. Na europejsko brzmiącego Freddiego Farrokh zmienił imię w indyjskiej szkole, do której wysłała go rodzina. Tam też poznał rock’n’rolla, założył swój pierwszy zespół. Gdy na Zanzibarze w 1964 wybucha rewolucja, rodzina Bulsarów ucieka do kuzynów w Londynie. Freddie trafia do centrum muzycznego świata. Idzie do szkoły artystycznej, próbuje śpiewać. Przedstawia się jako Fred Bull, potem wybiera pseudonim Mercury. Jak rzymski posłaniec bogów. – Zrzucił dawną skórę – uważał gitarzysta Brian May. Jego dwuznaczna seksualność bulwersowała krewnych. – Nie jest już jednym z nas – mówiła po latach dziennikarzom jego kuzynka. Na rodzinnym Zanzibarze widzą w nim głównie homoseksualistę, a nie światową gwiazdę. W 2004 na wyspie rządząca islamska większość oficjalnie zakazała stosunków homoseksualnych. – Nie chcemy podsuwać młodzieży takich wzorców – mówią jej przywódcy, poirytowani ciągnącymi na wyspę pielgrzymkami fanów Freddiego.

2. Brian chwyta za gitarę

Mógł być szanowanym naukowcem. Po maturze trafił do prestiżowego Imperial College w Londynie. Studiował matematykę, astronomię i fizykę. Ostatni z tych kierunków ukończył z wyróżnieniem. Trzy dekady później, już jako gwiazda rocka, napisał doktorat z astronomii. Ale młodszy o rok od Freddiego Brian May zamiast nauki wybrał muzykę. Dorastał w skromnym domu, więc gdy jako nastolatek postanowił przesiąść się z gitary akustycznej, na której uczył się grać od szóstego roku życia, na instrument elektryczny, zamiast namawiać rodziców na poważny wydatek, postanowił wykorzystać swoje techniczne zdolności i zbudować go sam. Praca trwała 2 lata. Z pomocą ojca, inżyniera elektronika, skonstruował Red Special – gitarę, która stała się ikoną Queen nieomal w tym samym stopniu co wąsy Mercury’ego. Do jej konstrukcji wykorzystał kawałki mahonia, które pochodziły ze 100-letniego kominka. Pamiątką po pochodzeniu drewna są podobno dziury po kornikach w główce gitary, ale też wyjątkowe brzmienie instrumentu, które według Briana jest zasługą wieku wykorzystanych w nim materiałów.

3. Pożegnanie ze Smile

Pierwszy poważny zespół Mercury’ego nazywał się Ibex. Pierwszy ważny w karierze Maya – 1984. Pod koniec lat 60. obaj związani byli z grupą Smile. Brian grał w niej na gitarze. Freddie był zagorzałym fanem i przyjacielem występujących w niej muzyków. Był fanem Jimiego Hendrixa, kupił sobie nawet instrument i zawzięcie na nim ćwiczył. Ggy grupa po zmianach w składzie straciła kontrakt płytowy, Freddie wziął na siebie rolę wokalisty i namówił pozostałych muzyków na zmianę nazwy. Uparł się, że nowy szyld musi być krótki. Zaproponował Queen. W slangowym angielskim tym słowem określano homoseksualistów. May i perkusista Roger Taylor, nie zdając sobie do końca z seksualnych preferencji swojego wokalisty, przystali na ten pomysł, uznając go za ironiczny i dowcipny. Gdy do grupy po paru miesiącach w 1970 dołączył basista John Deacon, Mercury zaprojektował też logo grupy. Obok korony oraz unoszącego się nad wszystkim Feniksa zawiera ukryte odniesienia do znaków zodiaku poszczególnych muzyków – widać na nim dwa lwy (Taylor i Deacon), raka (May) oraz elfy, które mają symbolizować znak Freddiego, czyli Pannę.

4. Noc w Rainbow Theater

Na pierwszy wielki przebój czekali aż cztery lata. Choć pierwotnie opierali brzmienie na hard i art rocku, wykrojony z płyty „Sheer Heart Attack” numer „Killer Queen” zaskakiwał odniesieniami do starego, dobrego angielskiego wodewilu. Skończyły się czasy biedowania, gdy muzycy żyli dzięki pensji z wytwórni, która wydzielała im po 20 funtów tygodniowo. Nie mogła ich teraz zatrzymać nawet choroba gitarzysty – May zemdlał na koncercie, zdiagnozowano u niego zapalenie wątroby. Gdy w 1974 grupa kończy promocję nowego albumu listopadowymi koncertem w Londynie, słynny Rainbow Theatre, sala, w której na co dzień grają wyłącznie największe gwiazdy, pęka w szwach. Wyprzedana impreza prowokuje kapelę do szybkiego zorganizowania dodatkowego występu. Freddie nareszcie czuje się w swoim żywiole. Na scenie występuje w specjalnie zaprojektowanych na tę okazję kostiumach. – Stworzyłem potwora. Ten potwór to ja. Od dziecka o tym marzyłem. A teraz nie ma już od tego ucieczki. Zmieniam się, gdy wychodzę na scenę. Staję się showmanem doskonałym. Ale im bardziej nim jestem, tym bardziej chcę od niego uciec. Nie wiem, czy jestem w stanie to kontrolować – mówi po latach.

5. Bohemian Rhapsody

– Chciałem ten numer nagrać od dawna. Ale czekałem na czwartą płytę – mówił Freddie o „Bohemian Rhapsody”. Bombastyczna piosenka wybrana do promocji albumu „Night At The Opera” podniosła ekstrawagancje Queen na zupełnie nowy poziom. Epicka, łącząca stylizowane na operę wokale i hardrockowe fragmenty kompozycja była wyzwaniem dla realizatorów. Nakładane na siebie kolejne warstwy wokali zdarły taśmę magnetofonową. – Można było pod światło patrzeć przez nią na wylot – śmiał się May. Aby wypromować ambitny, 6-minutowy singel grupa zrealizowała specjalny wideoklip. Sukces wydanego 31 października 1975 roku singla i towarzyszącego mu filmiku był oszałamiający. Tylko do początku 1976 roku w Wielkiej Brytanii rozszedł się milion egzemplarzy płytki. „Bohemian Rhapsody” jest jedyną piosenką w historii brytyjskiej listy przebojów, która była gwiazdkowym numerem w dwóch różnych latach. Do dziś w rozmaitych plebiscytach numer wygrywa tytuł najlepszej piosenki wszech czasów (ostatnio trzy lata temu w głosowaniu urządzonym przez stację telewizyjną ITV). A film towarzyszący utworowi uważany jest za początek ery muzycznych teledysków.

6. Królowie życia

Czym byłaby legenda Queen bez szalonych imprez? – Żyję pełnią życia. A brak umiaru to część mojej natury – mówił o sobie Freddie. W drugiej połowie lat 70. odkrył gejowskie kluby w Nowym Jorku. Wcześniej nie dawał tak jednoznacznie do zrozumienia, jakiej jest orientacji seksualnej. Teraz rzucił się w wir nocnego życia. Podobno miał gorący romans z rosyjskim baletmistrzem Rudolfem Nuriejewem. Zmienił swój image na jednoznacznie kojarzący się z gejowską subkulturą. Ale sam korzystając z życia, nie zapominał też o innych. Po jednym z koncertów zaprosił dziennikarzy za kulisy, gdzie szampana serwowało 12 nagich kelnerek. Na swoich 32. urodzinach śpiewał gościom musicalowe arie. Ale wszystko przebiła impreza z końca 1978 roku, na której Queen promowało album „Jazz”. 400 gości zaproszonych do wynajętego w Nowym Orleanie hotelu bawiło się wśród zatrudnionych przez grupę drag queens, striptizerek, tancerzy voodoo i innych groteskowych postaci. Pod sufitem wiły się modelki zamknięte w klatkach. Jedna z nich, naga, wjechała na salę na wielkiej tacy z surową wątróbką. Po takich relacjach ktoś jeszcze wierzy Brianowi Mayowi, gdy zapewnia po latach, że opowieść o karłach rozdających na jakiejś balandze zespołu kokainę na złotych tacach to kompletna bujda?

7. Live Aid

W 1984 wo­ka­li­sta Bo­om­town Rats Bob Gel­dof wpadł na po­mysł na­gra­nia cha­ry­ta­tyw­ne­go sin­gla, z któ­re­go do­chód prze­zna­czo­ny zo­stał­by na pomoc gło­du­ją­cej Afry­ce. Numer „Do They Know It’s Chri­st­mas” stał się prze­bo­jem, a jed­no­ra­zo­wa akcja za­mie­ni­ła w wiel­ką kam­pa­nię. Jej zwień­cze­niem był kon­cert trans­mi­to­wa­ny na cały świat. Na lon­dyń­skim We­mbley oraz sta­dio­nie Johna F. Ken­ne­dy’ego w ame­ry­kań­skiej Fi­la­del­fii 13 lipca 1985 ścią­gnę­ły naj­więk­sze gwiaz­dy show-biz­ne­su. W tym rów­nież Queen. – Czy ktoś pa­mię­ta, kto wy­stą­pił wcze­śniej czy potem? Nie. Li­czył się tylko Fred­die i jego ze­spół – wspo­mi­nał potem ktoś z ob­słu­gi kon­cer­tu. Mer­cu­ry wy­szedł na scenę tak, jak przy­je­chał ze swo­je­go lon­dyń­skie­go domu. W spra­nych błę­kit­nych dżin­sach i bia­łej ko­szu­li z pod­wi­nię­ty­mi rę­ka­wa­mi. I mimo pro­ble­mów z gar­dłem – le­karz za­bra­niał mu tego dnia śpie­wać – za­hip­no­ty­zo­wał kil­ku­dzie­się­cio­ty­sięcz­ny tłum, który kla­skał w rytm pio­sen­ki „Radio Ga Ga”. – Ukra­dli show. Nie mo­głem zro­zu­mieć, jakim cudem za­brzmie­li tak do­brze i gło­śno – opo­wia­dał Gel­dof. We­dług umowy na Live Aid nikt nie miał prawa do wcze­śniej­szej próby dźwie­ku. Ale tuż przed wyj­ściem na scenę dźwię­ko­wiec Queen za­kradł się do kon­so­le­ty i w ta­jem­ni­cy pod­krę­cił po­ten­cjo­me­try. Ze­spół wy­padł per­fek­cyj­nie. – Wielu ar­ty­stów grało tego dnia swoje nowe sin­gle. Kom­plet­nie tego nie ro­zu­miem. Pu­blicz­ność cze­ka­ła na hity – dzi­wił się potem Fred­die. Dla­te­go jego ka­pe­la poza wspo­mnia­nym „Radio Ga Ga” za­gra­ła frag­ment „Bo­he­mian Rhap­so­dy”, „We Will Rock You” oraz „We Are The Cham­pions”. 20 minut, które prze­szło do le­gen­dy, na całym świe­cie oglą­da­ły dzię­ki trans­mi­sji te­le­wi­zyj­nej pra­wie 2 mi­liar­dy ludzi.

8. Śmierć Freddiego

O tym że wo­ka­li­sta może być za­ra­żo­ny wi­ru­sem HIV, bru­ko­wa prasa bry­tyj­ska do­no­si­ła już w 1986 roku. Fred­die za­prze­czał tym plot­kom. Po­dob­no jed­nak roz­wi­ja­ją­ce się AIDS zdia­gno­zo­wa­no u niego już wio­sną na­stęp­ne­go roku. Wo­ka­li­sta wciąż utrzy­my­wał to w ta­jem­ni­cy, ale nagła, trwa­ją­ca całe mie­sią­ce, prze­rwa w kon­cer­tach Queen da­wa­ła me­diom i fanom do my­śle­nia. Gdy zimą 1990 Mer­cu­ry po­ja­wił się na gali BRIT Awards, widać było wy­raź­nie, w jak złej jest for­mie. Je­sie­nią ta­blo­id „The Sun” ogło­sił ofi­cjal­nie „Fred­die jest po­waż­nie chory”, pu­bli­ku­jąc na dowód zdję­cia ar­ty­sty. Mimo to naj­bliż­si przy­ja­cie­le i współ­pra­cow­ni­cy wciąż nie po­twier­dza­li me­dial­nych spe­ku­la­cji. Stan wo­ka­li­sty ukry­wa­no także pod­czas pro­mo­cji płyty „In­nu­en­do”, ma­sku­jąc jego formę w te­le­dy­skach ani­ma­cją albo gru­bym ma­ki­ja­żem. Mer­cu­ry wydał spe­cjal­ne, po­twier­dza­ją­ce jego cho­ro­bę oświad­cze­nie do­pie­ro 23 li­sto­pa­da 1991 roku. Po­dob­no zro­bił to, aby pomóc innym cho­rym – ujaw­nia­jąc swoją cho­ro­bę, li­czył, że po­mo­że to zdjąć z AIDS ety­kie­tę „dżumy XX wieku do­ty­ka­ją­cej wy­łącz­nie ludzi ze spo­łecz­ne­go mar­gi­ne­su”. Zmarł 24 go­dzi­ny póź­niej. Bez­po­śred­nim po­wo­dem było za­pa­le­nie płuc wy­wo­ła­ne ogól­nym spad­kiem od­por­no­ści or­ga­ni­zmu.

9. Życie po życiu

Queen bez Fred­die­go? To ab­surd. Tak przy­naj­mniej wy­da­wa­ło się po śmier­ci wo­ka­li­sty. Ale już pół roku póź­niej, w kwiet­niu 1992 na sta­dio­nie We­mbley ponad 70 ty­się­cy fanów oglą­da­ło kon­cert po­świę­co­ny pa­mię­ci Mer­cu­ry’ego. Były na nim mo­men­ty dziw­ne jak choć­by wo­ka­li­sta Me­tal­li­ki James Het­field śpie­wa­ją­cy numer „Stone Cold Crazy”, ale były też wy­bit­ne, jak Geo­r­ge Mi­cha­el in­ter­pre­tu­ją­cy „So­me­bo­dy To Love”. – Łzy sta­nę­ły mi w oczach – mówił potem May, gdy pu­blicz­ność pod­chwy­ci­ła trud­ny frag­ment linii wo­kal­nej w fi­na­le pio­sen­ki. Wy­stęp spro­wo­ko­wał plot­ki, że Queen może po­je­chać w trasę i na­grać płytę wła­śnie z Mi­cha­elem. Szyb­ciej na jaw wy­szła inna praw­da – Fred­die przed śmier­cią za­re­je­stro­wał jesz­cze wo­ka­le na ko­lej­ny album. „Made In He­aven” uka­zał się w 1995 roku, roz­cho­dząc się w na­kła­dzie 20 mi­lio­nów eg­zem­pla­rzy. Queen wy­stę­po­wa­li oka­zjo­nal­nie, za­pra­sza­jąc do skła­du El­to­na Johna, Lu­cia­no Pa­va­rot­tie­go, a nawet ra­pe­ra Wy­cle­fa Jeana (za­śpie­wał hi­pho­po­wą wer­sję „Ano­ther One Bites The Dust” na pły­cie „Gre­atest Hits III”). W końcu grupa (a wła­ści­wie już tylko May i Tay­lor, bo De­acon po­sta­no­wił za­koń­czyć mu­zycz­ną ka­rie­rę) w 2004 jako Queen + Paul Ro­gers po­je­cha­ła w trasę, potem na­gra­ła płytę z daw­nym wo­ka­li­stą ze­spo­łów Free i Bad Com­pa­ny. Choć naj­bar­dziej or­to­dok­syj­ni fani krę­ci­li no­sa­mi, kon­cer­ty w Wiel­kiej Bry­ta­nii wy­prze­da­ły się w ciągu 90 minut.

10. Adam Lambert

– To praw­dzi­wy dar od Boga. Je­dy­ny czło­wiek, jaki może wejść w buty Fred­die­go – mówi Brian May o gwiaz­do­rze wy­lan­so­wa­nym przez te­le­wi­zyj­ny show „Ame­ri­can Idol”. Gi­ta­rzy­sta po raz pierw­szy zwró­cił na niego uwagę, gdy za­śpie­wał w pro­gra­mie „Bo­he­mian Rhap­so­dy”. Gdy póź­niej Brian i Roger Tay­lor wy­stą­pi­li go­ścin­nie w pro­gra­mie i oso­bi­ście po­zna­li Adama, a potem za­gra­li „We Are The Cham­pio­na”, klam­ka za­pa­dła. Ofi­cjal­nie grają razem od im­pre­zy MTV Eu­ro­pe Awards w li­sto­pa­dzie 2011 roku. Nowy pro­jekt nosi nazwę Queen + Adam Lam­bert. Po­dob­nie jak z Ro­ger­sem, Brian i Roger mówią o za­mia­rze na­gra­nia ko­lej­ne­go al­bu­mu. Chwi­la­mi po­su­wa­ją się jesz­cze dalej. – Adam ma o wiele lep­szą skalę głosu od Fred­die­go. O wiele le­piej wy­cią­ga wy­so­kie tony – mówi May. Naj­bar­dziej od­da­ni fani Queen rwą sobie włosy z głowy, dla nich to świę­to­kradz­two. Ale gi­ta­rzy­sta to­nu­je ich emo­cje. – Nigdy nie bę­dzie dru­gie­go Mer­cu­ry’ego. Nikt nie jest w sta­nie go za­stą­pić. Mo­że­my tylko pod­trzy­my­wać pa­mięć o nim, przy­po­mi­na­jąc, jak był wy­jąt­ko­wy. To wła­śnie ro­bi­my z Ada­mem. Je­ste­śmy tri­bu­te ban­dem Fred­die­go ze świet­nym wo­ka­li­stą przy mi­kro­fo­nie.

z onet.pl